Obrona konieczna swojego psa i siebie na spacerze

Czy kiedykolwiek ktoś zaczepił Was w niemiły sposób i sytuacja była niebezpieczna?

Czy ktoś kiedyś próbował wyrwać Ci telefon/portfel z ręki?

Czy ktoś wyszedł kiedyś nago/półnago z krzaków i nie wiedziałaś co robić?

Czy kiedykolwiek ktoś groził Tobie lub Twojemu psu swoim psem,

byłeś szczuty np, amstaffem?

Czy kiedykolwiek musiałeś w jakiś sposób bronić swojego psa przed innym, który raczej nie miał przyjaznych zamiarów?

Czy Twój pies był kiedyś pogryziony i to bez sprowokowania napastnika?

Czy byłeś w sytuacji, kiedy inny dużo większy pies biegł na Was rozwścieczony?

Czy broniąc własnego psa zostałeś kiedyś pogryziony?

Czy w miejscu gdzie mieszkach, spacerujesz często widujesz psy zachowujące się agresywnie a mimo to biegają luzem bez kagańca?

Czy jesteś raczej wątłej budowy i nie masz dużo siły aby w sytuacji zagrożenia móc skutecznie bronić siebie i swojego psa?

Czy byłeś już zmuszony użyć siły, np. odsunąć butem atakującego psa?

Czy często zdarza się, że ludzie pozostają głusi na Twoje prośby o zabranie/odwołanie/zapięcie psa na smycz?

Czy często spacerujesz po zmroku, w niebezpiecznej dzielnicy, okolicy, samotnie?

Czy Twój pies jest mały/średni i nie jest w stanie obronić się przed większym psem?

itp., itd...

Jeśli na część pytań odpowiedziałeś/aś twierdząco, to dobrze trafiłeś/aś - ten post jest dla Ciebie! 

Długo zastanawiałam się czy w ogóle pisać o samoobronie, bo jest to kontrowersyjny temat. Często na internetowych forach i grupach rozpętuje się mega afera jeśli ktoś napisze, że kopnął psa, który wyskoczył z zębami na jego psa. Coraz więcej osób przyznaje się do posiadania gazu pieprzowego - również są piętnowani. Pojawiają się komentarze "sam sobie psiknij tym gazem!", "nie kochasz zwierząt!", "jak możesz mieć psa i krzywdzić inne?!". Jak to czytam, to tylko jedna rzecz nasuwa mi się na myśl - te osoby nigdy nie były w niebezpiecznej sytuacji. 

Mnie osobiście dotyczy niemal każda z powyższych sytuacji. Zdarzyło mi się kopnąć innego psa lub odrzucić go od mojego - właścicieli nie było, nie reagowali, nie panowali nad smyczą automatyczną i nad psem. Nie szczycę się tym. Zanim po mnie pojedziesz pomyśl, czy Ty ryzykowałbyś zdrowiem psychicznym i fizycznym oraz życiem swoim i swojego psa w takich sytuacjach? Jeśli masz dziecko powiedzmy 5-letnie, to patrzyłbyś z boku jak bije go nastolatek? 

Tajga przez prawie 4 lata bycia z nami została pogryziona lekko 3 razy, o 3 razy za dużo. Niestety nie zawsze możemy wszystko przewidzieć i nie zawsze mimo starań jesteśmy w stanie uchronić naszego psa przed ugryzieniem. Na więcej nie pozwolę! Nie chcę znów być bezradna, nie chce patrzeć jak mój pies cierpi. Dodam, że żadnej z tych sytuacji nie sprowokowała moja suka, która czasem jednak bywa upierdliwa, ale tym razem nie prosiła się o łomot. Odsyłam do wpisu Smycz automatyczna to zło! Tam zostały opisane różne niefajne zdarzenia. 

Koszmar pewnego niedzielnego spaceru

Sprawa jest prosta jeśli agresorem jest mały lub średni pies, ale co w sytuacji kiedy zaatakuje nas 30 kg lub większy pies? Szczerze, to mimo niezłych jaj, siły szybkości, odwagi i w miarę trzeźwego umysłu boję się takich sytuacji. Nie znoszę tej bezradności. Niespełna miesiąc temu, na bocznej, pustej i nieuczęszczanej polanie w parku Tajgę zaatakował owczarek niemiecki. Myślałam, że umrę. Serio nie jest łatwo zachować zimna krew w sytuacji kiedy masz kilka sekund na podjęcie decyzji a w grę wchodzi zdrowie i życie psa... Miałyśmy trenować. W ostatniej chwili zdecydowałam się puścić Tajgę z nadzieją, że ucieknie, bo jest bardzo szybka. Początkowo miałam plan porządnie kopnąć tego owczara i walczyć z nim, ale oczami wyobraźni widziałam, że rzuca się na mnie rozwścieczony - słabe. Tajga nawet nie próbowała się stawiać czy bronić, czym prędzej uciekła i to jeszcze pod ławką, żeby goniący ją agresor wpadł na tę ławkę i wyhamował. Moja mała cwaniara. Wróciła po chwili jak owczarek sobie poszedł. Dopiero po całej akcji pojawili się właściciele - para, zwróciłam uwagę, że takie psy to w kagańcu powinny być puszczane. W odpowiedzi usłyszałam, że o co mi chodzi, przecież nic się nie stało i psy się dogadają. Stał tak jakby chciał zaraz podbiec i mi przywalić. Potem poszło parę niecenzuralnych półzdań, aż owczarek się przestraszył i podkulił ogon. 

Tym razem nic się nie stało, ale ten pies nie dał żadnego ostrzeżenia, nawet nie warknął, bieg na wprost, obniżone ciało - polowanie. Tajga uciekała tak dopiero drugi raz w życiu, bo nie jest psem bojaźliwym. Właściciel całego zajścia nie widział, a pies powinien być pod kontrolą. 

Takie i podobne zdarzenia mogą solidnie podkopać zaufanie mojego psa do mnie, pies widzi, że sobie nie radzę. To jest okropne uczucie... Na szczęście Tajga szybko ochłonęła i po kilkunastu minutach kontynuowałyśmy spacer. Moja suka była w stanie prawidłowo komunikować się z napotkanymi psami, w stosunku do kilku wyraziła nawet chęć zabawy. 

Tydzień wcześniej rozwścieczony, lękliwy spaniel wirujący w kółko dziabnął Tajgę niegroźnie kłem. Mam nadzieje, że limit pecha na ten rok został wyczerpany. 

Legalne akcesoria do samoobrony siebie i psa:

• ultradźwiękowe odstraszacze psów (np. Dazer II cena ok 180 zł)
• gaz pieprzowy (w aerozolu lub w żelu, ceny zaczynają się od kilkunastu złotych) 
• paralizator (np. w latarce cena ok. 239 zł za mini latarkę)
• pałka teleskopowa (nie każda jest legalna, cena od 69 zł)

Idealnej metody chyba nie ma. Każdy organizm jest inny i w inny sposób może zareagować na użyte środki, czas działania też może być różny. Musimy się liczyć z atakiem zwierzęcia w odwecie, chociaż jednak agresor powinien uciec. Pamiętać należy, że po rozwścieczonym psie pewnie przyjdzie nam zmierzyć się z jeszcze bardziej agresywnym właścicielem, radzę więc dobrze się przygotować i ćwiczyć bieganie... Trzeba też wziąć pod uwagę, że dwa lub więcej psów są bardzo szybkie, mogą robić "kocioł" i łatwo jest wycelować gazem w swojego psa, nie wspomnę już o ultradźwiękach, które nie są obojętne dla naszego pupila.

Jak sobie radzić bez akcesoriów?

• miej oczy i uszy dookoła głowy! lepiej unikać niebezpiecznych sytuacji i dmuchać na zimne. Ja przykładowo wiem mniej więcej kiedy i gdzie w okolicy mogę natchnąć się na niebezpieczne psy i nieodpowiedzialnych właścicieli.  
• jeśli pies obrał sobie za cel Twojego psa, możesz odesłać psa za siebie i pewnie stanąć naprzeciw atakującego psa, rzucić klucze (coś co robi hałas). Zadziała tylko jeśli atakujący pies nie ma mocnych zaburzeń a Ty masz silą osobowość i nie boisz się
• nie patrz psu w oczy, nie rzucaj wyzwania do walki, bądź silny, ale nie agresywny
• poznaj dobrze mowę psiego ciała, ale również swojego i wysyłaj jasne, spójne sygnały
• pozycja na "żółwia" - ciężko zachować przytomność umysłu w chwili ataku i przybrać prawidłową pozycję, niewykonalne jeśli jest z nami nasz pies
• "bądź jak drzewo" - ustaw się bokiem do psa, sztywno na nogach (wrośnij w ziemię), ręce trzymaj blisko ciała. Nie patrz na psa i stój nieruchomo. Nie uciekaj. Ta metoda może zawieść jeśli atakuje nas duży pies a my jesteśmy słabi fizycznie, nie wspominając już o obronie przez dziecko lub w sytuacji kiedy towarzyszy nam nas pies.
• jeśli musisz się bronić i atakować, to celuj w psi nos, który jest bardzo wrażliwy. Wiem, ze brzmi brutalnie, ale w grę wchodzi nasze zdrowie a może i życie naszego psa
• dobrze mieć przy sobie długą smycz z dużym i ciężkim karabińczykiem do wymachiwania i odpędzania agresora zanim dojdzie do kontaktu

Tu również radzę ostrożność i przekalkulowanie sytuacji. Musimy się bowiem liczyć, że broniąc swojego psa zostaniemy pogryzieni, bo atakujący pies przekieruje swoja agresję z naszego psa na nas. Czasem najlepszą obroną naszego psa może być wydanie mu komendy "uciekaj", "go" itp. Trzeba to jednak wcześniej przećwiczyć i nauczyć psa, że ucieka na bezpieczną odległość a potem wraca do nas niezwłocznie na komendę, kiedy będzie już bezpiecznie. Niestety bywają też psy z silnym instynktem obronnym, do takich należy moja Tajga, sama będzie uciekać, jeśli będzie źle. W sytuacji poważnego zagrożenia mojej osoby będzie pewnie walczyła do końca... Nie raz już odstraszyła zboczeńca w parku lub potencjalnego złodzieja telefonu lub portfela. Nigdy nie zachowała się odstraszająco/obronnie bez powodu, wobec osoby, która nie wykonała podejrzanego kroku, ale to dłuższa historia. Ja jestem osobą, która z takimi typkami radzi sobie na szczęście całkiem nieźle 

Temat samoobrony można ciągnąć dalej i gdybać, jak widzicie nie jest to takie proste jak się wydaje. Nikomu z Was nie życzę sytuacji, w której Wasz pies i/lub Wy zostaniecie zaatakowani i będziecie musieli się bronić. Nie życzę takiej przygody zwłaszcza rodzicom lub dzieciom. Z doświadczenia wiem, że to jest chwila, człowiekowi puszczają nerwy i nawet jak mamy zaplanowany scenariusz obrony, to okoliczności lub nerwy mogą spłatać nam figla. Zdecydowanie łatwiej jest się mi bronić samej. Kiedy w grę wchodzi obrona innych, w tym przypadku psa, który nie poradzi sobie z napastnikiem, to czuję odpowiedzialność i jest mi trudniej, za dużo emocji temu towarzyszy, bo za wszelką cenę chcę ochronić to za co co, za kogo jestem odpowiedzialna i co, kogo mam chronić. 

Wiem, że wiele osób w ogóle się nad tym nie zastanawia. Dopóki sami nie znajdziemy się w takiej sytuacji nie dowierzamy, że takie rzeczy dzieją się naprawdę na ulicach, w parkach w biały dzień... Chcemy wierzyć w to, że inni właściciele psów są tak samo odpowiedzialni i świadomi jak my, albo przynajmniej się starają. Niestety nie jest tak różowo... 

Zapraszam do dyskusji, czy i Wy byliście kiedyś w nieciekawej sytuacji? Jak to się skończyło? Czy Wasz pies po takim zajściu ma jakieś problemy behawioralne? Czy macie teraz jakąś strategie obrony, kupiliście coś i nosicie do samoobrony? Czy zawsze czujecie się bezpieczni na ulicy, w parku?